De laatste loodjes

Onooooooo
outreach is voorbij :(
Sneeuw. Kou. Madison. 60 mensen.
jep, ik ben terug in Amerika, terug op de basis in Madison.
Eindelijk. Onze rit duurde deze keer maar liefst 3 dagen omdat we een omweg moesten nemen vanwege een enorme sneeuwstorm precies op de weg die wij moesten nemen.
(Het is maar goed dat we niet die weg zijn gegaan want we hoorde later dat er zelfs sneeuwschuivers van de weg waren gegleden omdat de wegen zo ijzig waren.)

Juarez
Anyway, dit is dus helaas mijn laatste blog over Mexico. (stiekem wil ik nu alweer terug, ik ben sowieso meer fan van Mexico dan van Amerika).
De laatste paar dagen waren we weer terug in Juarez en hebben we weer geholpen in het kinderhuis. Deze keer hebben we echter niet gewoon geholpen naast de gewone leiding maar hebben we voor drie dagen het huis een soort van 'overgenomen'. Oftewel wij waren degene die het hele huis aan het runnen waren en er waren ook wel een paar andere leiding aanwezige maar die waren alleen in de buurt voor als we hulp nodig hadden en niet echt aan het werk.
Normaal gesproken wordt het huis gerund door een familie en onze teamleider is de dochter (&dus de zus) van hun. Doordat wij het huis voor een paar dagen overnamen kon de hele familie een paar dagen met elkaar op vakantie en op die manier hadden ze eindelijk een keer een tijd om wat echte familietijd te hebben.

Aangename verassing!
De eerste avond dat we binnenliepen was er gelijk een leuke verassing. Okay eerst een beetje meer informatie. De eerste keer dat we in Juarez waren hadden Rieneke en ik met de jongens gewerkt. Toen we de tweede keer terug kwamen bleek dat 1 van de jongens in de tussentijd uit het huis was gestuurd. Natuurlijk super jammer en we maakten ons best wel zorgen om hem.
Toen we deze keer terug kwamen en de eetzaal binnen liepen kon ik mn ogen niet geloven... daar zat de jongen weer! Hij is terug! Ik kon het haast niet geloven, ik was zo blij! Dat was sowieso de beste verassing!

Kinderhuis runnen
Zaterdag en zondag werkten we al gewoon met de kids de hele dag maar was de normale leiding ook nog aanwezig. Maandag tot en met woensdag waren ze op vakantie en was het dus echt onze taak om ervoor te zorgen alles goed liep. We konden maandag gelijk wel merken dat de kids onze grens aan het uitproberen waren, maar dat hadden we ook wel verwacht. Nadat ze doorhadden dat wij ook prima streng kunnen zijn en ze straf kunnen geven als dat echt nodig is gedroegen ze zich een stuk beter. Het was leuk om te merken dat hoe meer tijd we met de kids doorbrachten hoe meer ze ons gingen vertrouwen en vooral bij de tieners was dit verschil goed te merken. De eerste twee keren negeerden de oudste jongens ons zoveel mogelijk en wilde ze eigenlijk het liefst niks met ons te maken hebben. Deze keer vertelde ze ons vanalles, maakte ons aan het lachen en waren echt heel leuk om mee te werken!
Het was in het begin wel even wennen om echt helemaal de leiding te hebben over het huis. Dat betekende namelijk ook dat wij konden bepalen wat de kids gingen doen. Of ze buiten mochten spelen of niet, of ze voetbal mochten kijken of niet, wat voor straf ze kregen als ze niet luisterden en dat soort dingen. In het begin was dat lastig omdat ik dan direct een beslissing moest maken maar naarmate de tijd vorderde werd ik steeds zekerder en was het geen probleem meer om snel te beslissen wat er ging gebeuren.

miscommunicatie
Iets wat helaas minder was, was dat er een paar keer sprake was van miscommunicatie. Terwijl wij er waren verbleef er ook een ander team met tieners die daar waren om te helpen met huizen bouwen. Ons was gezegd dat die tieners alleen interactie met de kids zouden hebben terwijl de kids buiten speelden. Dat was prima. Echter iemand anders op de basis had opeens besloten dat de meiden van het tienerteam ook de kids mochten helpen met huiswerk. Dit had ze niet met ons overlegd en omdat ons gezegd was dat wij de leiding hadden over het huis vonden we het nogal raar dat zij zomaar had besloten dat de meiden de kids mochten helpen zonder dat met ons te overleggen. Er bleek sprake te zijn van miscommunicatie want haar was gezegd dat zij de beslissingen over het huis nam terwijl iemand anders tegen ons had gezegd dat wij verantwoordelijk waren voor het kinderhuis. Uiteindelijk is het wel goed gekomen maar op het moment zelf zorgde het nogal voor wat frustraties.

Verhalen
Iets waar ik achter ben gekomen is dat ik blijkbaar goed ben in verhalen a la minute bedenken. Ik had toen we weg gingen de tweede keer 1 van de jongens belooft om een verhaal dat ik hem aan het vertellen was af te maken als ik terug kwam. Natuurlijk had hij dat onthouden en toen ik een keer savonds verder zijn verhaal wou vertellen gingen andere jongens mee luisteren. Uiteindelijk kwam het erop neer dat elke jongen een bepaald dier was en ik daarmee op het moment zelf een verhaal bedacht met de input die ik kreeg van de jongens. Het was een hilarisch en bizar verhaal en ik lag zelf ook de hele tijd helemaal dubbel. Het was echt leuk om te zien hoe de jongens erin mee deden en ook de dagen daarna bleven ze me vragen: kan ik koe zijn? mag ik een draak zijn?

Overal was het een hele leuke en en leerzame ervaring om een paar dagen de leiding te zijn van een kinderhuis en 15 jongens te moeten 'opvoeden'. Ook ben ik best wel gehecht geraakt aan de kids en ga ik ze zeker erg missen.

Het is best wel raar om nu weer terug te zijn, om toiletpapier weer door te mogen spoelen (in mexico gooi je het in de prullenbak), dat mensen me weer kunnen verstaan in het engels, dat er weer sneeuw ligt overal en om iedereen van mn dts weer te zien.
Deze komende dagen hebben we eindgesprekken over hoe we dts vonden, nagesprek met ons team over outreach en klaarmaken voor stateside.
Stateside is dat we naar verschillende plekken in Amerika gaan en daar in kerken en scholen gaan vertellen wat we gaan doen.

Okay, ik heb nog wel meer dingen in mn hoofd maar ik ben momenteel vrij moe van onze reis dus ik ga lekker naar mn bedje (:
Buenas noches!